Fietsen in Brussel. De vrees van menig (Neder)Belg. Niet voor niets fietst de lokale bevolking aanzienlijk minder dan in Nederland en zijn er passief-agressieve campagnes nodig om draagvlak te creëren voor ‘de fietser’. Niet voor niets verplaatsen degenen die het wél aandurven zich op snelle stadsfietsen met dunne banden, om zo potentieel levensbedreigende obstakels tactisch te kunnen ontwijken. Niet voor niets dragen fietsende Belgen kekke helmpjes en fluorescerende hesjes om extra op te vallen. Fatsoenlijke fietspaden zijn hier zeldzaam en automobilisten hebben een structurele hekel aan onze trouwe tweewielers.
Wat voor mij het effectiefst is gebleken, is het hebben van een boze blik en van schijt. Hele dikke schijt. Heb schijt zoals de automobilisten ook schijt aan jou hebben, maar hou je aan de regels. Dat is de kunst. De aanhouder wint, maar helaas is de Brusselse automobilist gewend om te winnen. Kin omhoog en een arrogante blik wanneer je een mogelijk gevaarlijke automobilist in zicht krijgt. Bluf, maar blijf alert.
Het allerbelangrijkste is onthouden dat fietsen in Brussel nog steeds minder gevaarlijk is dan een logeerpartijtje met een kaaiman. Zoek geen ongelukken op, maar de grenzen wel. We moeten respect afdwingen bij deze ambetante automobilisten, want het wordt ons zeker niet zomaar gegund.
Oh en als je je fiets even ergens wil parkeren in de stad: zet hem ALTIJD ergens aan vast. De fietsensteelbitches stelen met gemak een fiets in de tijd dat jij ad fundum een pintje achterover slaat.
Juliette: onzinbevindingen en gedroeftoeter 